Psychoterapia dla dzieci i młodzieży w ujęciu psychodynamicznym opiera się o zmodyfikowaną formę psychoterapii psychodynamicznej i jej koncepcję rozwoju psychicznego oraz psychopatologii młodszych pacjentów. Dopasowana do możliwości rozwojowych dzieci w wieku od trzech do jednenastu lat (dzieci) oraz adolescentów od dwunastego roku życia (młodzieży).

Rozpoczynająca się diagnozą zakłóceń w rozwoju i psychopatologii młodego człowieka z uwzględnieniem możliwych do zastosowania technik i metod psychoterapii psychodynamicznej. Po rozpoznaniu nieprawidłowości w funkcjonowaniu emocjonalnym i społecznym dziecka, realizowanych za pomocą obserwacji wzorca relacji, jakie dziecko prezentuje na sesjach z psychoterapeutą.

Następuje analiza ujawnianego wzorca wraz z interpretacją mechanizmów funkcjonowania, które mogą być przyczyną prezentowanych przez młodego człowieka nieadaptacyjnych sposobów reakcji w życiu codziennym. Wiedza ta może pomóc w modyfikacji doboru strategii jakich dokonuje pacjent aby mógł radzić sobie z własnymi emocjami, napięciami psychicznymi oraz informacjami zwrotnymi płynącymi ze środowiska.

Występujące rodzaje zaburzeń i zastosowane metody oraz techniki psychoterapeutyczne są opisywane i rozumiane zarówno w perspektywie psychiatrycznej, jak i z punktu widzenia współczesnych koncepcji skoncentrowanych na opisie wewnętrznego świata pacjenta. Psychoterapia dzieci i młodzieży obejmuje również techniki wynikające z koncepcji metalizacji oraz współpracy z rodziną dziecka czy nastolatka.

Różnicując psychoterapię dorosłych od prowadzenia psychoterapii pacjenta młodzieżowego należy dodać, że proces diagnozy, kontraktowania oraz ustanawiania i przestrzegania zasad związanych z procesem psychoterapii uwzględnia udział opiekunów prawnych nastolatka. Istotnym jest też zbudowanie sojuszu terapeutycznego pomiędzy adolescentem a psychoterapeutą.